ایجاد رابطه مثبت بین مادر، پدر و نوزاد

ایجاد رابطه مثبت بین مادر، پدر و نوزاد (Creating a positive relationship between mother, father and baby)

رابطه بین والدین و فرزند با تولد شروع می شود. کودک از بدو تولد شروع به برقراری ارتباط غیرکلامی با محیط خود می کند. آنها احساسات خود را با حرکات بدن و حالات چهره ترکیب می کنند. آنها عبارات احساسی مانند تایید، تعالی، عشق، خشم را درک می کنند. در نتیجه واکنش نشان می دهند. همراه با صحبت کردن، ارتباط آنها از طریق واکنش های کلامی و کلامی صورت می گیرد.

روابط مادر-پدر-کودک سیستمی است که تحت تأثیر یکدیگر قرار می گیرند و بر یکدیگر تأثیر می گذارند. تأثیر زیادی بر رشد بعدی و الگوهای زندگی کودک، به ویژه در دوره 6-0 سالگی دارد. در این دوره، کودکان نحوه برقراری ارتباط را از والدین خود می آموزند و رفتارهای جدیدی در خود ایجاد می کنند. ارتباط سالم با خانواده زمینه های رشد را پشتیبانی می کند و رشد شخصیت سالم را تضمین می کند.

طرد یا پذیرش از سوی والدین کودک از جمله عواملی است که بر شخصیت کودک تأثیر می گذارد. این وضعیت باعث می شود که کودک دنیا را به عنوان منطقه ای امن ببیند که ارزش زندگی در آن را دارد یا آن را به عنوان منطقه ای ترسناک و ناامن درک کند. روابط خانوادگی و پایه های ادراک کودک از خود در این دوره گذاشته می شود. ارزش های کودک از طریق قضاوت و قضاوت شکل می گیرد. تجارب مربوط به عزت نفس و خودکارآمدی نقش مهمی دارند.

ایجاد رابطه مثبت بین والدین و نوزادان در توسعه روابط اجتماعی مؤثر است. اولین والدینی که کودک با او در تماس است اولین تجربه محیط اجتماعی او می شود. این زمینه را برای ارتباط صحیح کودک با دوستان و محیط های دیگر تشکیل می دهد. کودکانی که یک دلبستگی ایمن ایجاد می‌کنند، رهبرانی می‌شوند، به محیط خود علاقه‌مند و همکاری می‌کنند، مایل به یادگیری هستند و بزرگسالانی را در سنین بعدی مورد توجه اجتماعی قرار می‌دهند.

رفع نیازهای کودک در زمینه های جسمی، روانی و اجتماعی یکی از وظایف اساسی والدین است. این واقعیت که کودکان بین 6-0 سال به طور خاص تحت تأثیر عوامل محیطی قرار می گیرند، اهمیت خانواده را در اینجا نشان می دهد. تعیین محدودیت های مناسب والدین برای کودک به رشد قضاوت و وجدان کمک می کند. در عین حال، تعیین حد و مرز باعث می شود کودک احساس امنیت کند. اگر دیوارهای خانه مناطق امن ما برای ما هستند، مرزها نشان دهنده مناطق امن برای کودکان است.

نباید فراموش کرد که والدین همیشه راهنمای کودک هستند. مثلا؛ به عنوان یک والدین، ممکن است تا به حال جلوی فرزندتان بحث نکرده باشید، اما واکنش شما به کسی که هنگام رانندگی در ترافیک با او عصبانی هستید، رفتاری آموخته شده برای کودک است.

چگونه یک رابطه سالم بین والدین و فرزندان برقرار کنیم؟

اولین قانون برقراری رابطه سالم بین مادر، پدر و فرزند، برقراری ارتباط سالم است. تماس پوست به پوست با نوزاد در دوران نوزادی بسیار مهم است. صحبت با نوزاد و لبخند زدن به او چیزهایی هستند که به اندازه نیازهای اولیه اهمیت دارند.

بعد از 3 سالگی باید کودک را درک کرد و دانست که چه می خواهد. اگر کودک بی دلیل لوس شد یا فوران عصبانیت داشت، باید در لحظه بماند. کودک در آن لحظه به چه چیزی نیاز دارد؟ کودک در آن لحظه چه چیزی می خواهد به ما بگوید؟ دانستن پاسخ این سوالات قبل از واکنش به کودک بسیار ارزشمند است. توانایی همدلی اولین قدم برای درک آن است. به عنوان بزرگسال، ما باید ببینیم که وقتی ما را محدود می کنند و مورد ظلم قرار می گیرند، چه احساسی داریم و چگونه عمل می کنیم.

وقتی کودک تحت فشار است یا مدام پاسخی دریافت نمی کند، یک واکنش طبیعی است. ارائه گزینه هایی برای کودک و پذیرش او به عنوان یک فرد برای ارتباط خانواده ارزشمند است. وقتی کودک وجود داشته باشد و نیاز به دیده شدن و توجه شدن برطرف شود، می تواند فردی سالم باشد.